Manakamana: een bedevaartsoord

Van Kathmandu rijden we een eind het westen, naar Pokhara, de derde stad van Nepal, na de hoofdstad en Patan, dat daar vlak naast ligt: ze heeft ongeveer 250.000 inwoners. Maar voor we daar geraken kunnen de liefhebbers op de rivier Trisuli zich nog aan rafting overgeven. En dan gaat het verder naar Manakamana, waar de gelijknamige tempel staat die in de hindoewereld werkt als een zeer krachtige magneet. Maar zo makkelijk kom je er niet: plaats en tempel liggen hoog boven de rivier, en die afstand wordt overbrugd door een heuse kabelbaan van Oostenrijkse makelij: Doppelmayr heet de firma. Het station van vertrek ligt op 258 m, je komt aan op een hoogte van 1302 m. Meer dan een kilometer is dat, en de baan doet daar tien minuten over! En dan ben je nog niet aan de tempel, want die ligt nog zestig meter hoger!

Het visitekaartje van de kabelbaan

Vanuit de gondels zie je wel prachtige panorama's van de Trisuli, gehuchtjes op de bergflank en terraslandbouw: onze Ardennen zijn bescheiden molshopen, de term 'Hoog België' lijkt me van een mateloze pretentie!

De Trisuli diep beneden

Nepalese huisvesting

Land- en tuinbouw

Boven het dorp staat dan de zeer belangrijke 'Manakamana Tempel': van heinde en verre komen pelgrims toegestroomd. Toen we op ons vertrek naar beneden stonden te wachten - de kabelbaan lag stil: middagpauze! - ontmoetten we daar een goed geluimde Indiër die met zijn gezin en nog wat verwanten uit zijn land was komen aanvliegen, en die man was blij omdat hij eindelijk bij de tempel was geraakt. Hier wordt de godin Bhagwati vereerd, en zij is een verschijningsvorm van Parvati, de vrouw van Shiva, een oppergodin is zij. Ze doet wensen in vervulling gaan, en daarom heeft zij zoveel succes. Jonge echtparen komen hier bidden om een zoon te krijgen. En er wordt geofferd dat het een lieve lust is, maar niet voor de dieren: hanen, eenden en geiten moeten eraan geloven en het bloed vloeit rijkelijk.

De Manakamana Tempel

Wij zaten op een terrasje op de weg naar de tempel, en je kunt de tel niet bijhouden van de mensen die een of ander offerdier naar boven slepen: de goden leven hier echt wel. En Scherpenheuvel is hier ook niet veraf, maar dan op zijn hindoes: aan religieuze souvenirs kun je niet ontkomen. Je ziet tussen de stroom bedevaarders af en toe een werkende mens, iemand die in het transport zijn brood verdient bijvoorbeeld.

Scherpenheuvel op zijn Nepalees

Gewichtheffen is in Nepal geen sport

Vlak voor onze nederdaling zien we een jong, verliefd paartje dat met een witte doek zijn eigen besloten hofje heeft geïmproviseerd. Wellicht na boven een zoon gewenst te hebben? Ze gedroegen zich alleszins zeer gelukkig: er is nog hoop voor de wereld.