Pescara: dag 2 - Il Gargano

Wij dus naar Il Gargano: dat ligt meer zuidwaarts in de Regio Puglia, Apulië in het Nederlands. Maar eerst nog eventjes naar de luchthaven, onze minibus ophalen. Om negen uur is de zaak open, en al om kwart over komt de eerste bediende eraan, zodat we om tien uur naar de spoor van de laars kunnen vertrekken. Het gaat over de snelweg, maar het kost ons wel meer dan drie uur, sanitaire stop inbegrepen. Op de parkeerplaats kun je vaststellen dat de Italianen ook praktisch kunnen zijn: onder zonnepanelen kun je je auto zetten: hij warmt dan niet tot bakoventemperatuur op, en de zonnepanelen maken de winters in de buurt veel draaglijk. O sole mio: natuurlijk snappen de Italianen dat!

Warmte weren en opslaan

En je vindt er een bloempje dat bij ons niet voorkomt: de stinkende gouwe. Geef toe: niet zo'n aantrekkelijke naam, maar het gaat om een giftig plantje. Groeit op ruigten, aan bos- en wegranden en is vrij algemeen in Midden- en Zuid-Europa. Tenminste, dat zegt mijn 'Nieuwe plantengids voor onderweg', en dat schijnt helemaal te kloppen.

Stinkende gouwe

In het 'Parco nazionale del Gargano' zoeken we het begin van de wandeling door het 'Foresta Umbra', het donkere woud. Helaas we komen wel uit bij het administratieve gebouw van dat duistere bos, maar de startplaats van de natuurtocht ligt 20 kilometer verder: waarom 'la foresta umbra is, wordt zo op een andere manier duidelijk. En het is al laat, en we moeten nog zo ver terug: la foresta overschaduwt onze dag en de natuurwandeling valt in het water naast het schiereiland.

We willen ook naar Monte Sant'Angelo en Vieste, en zo doorkruisen we het hele natuurgebied: bomen en bossen en bochten, bergop en bergaf. Zeker hier als het ware flink gespoord en gelaarsd voert onze blitse chauffeur ons naar heiligdom en badplaats. Mijn buurvrouw wordt er eventjes niet goed van, herpakt zich omzeggens stante pede, en valt nadien naast me in slaap. Als ze wakker wordt, vraagt ze me of ik ook geslapen heb. Op mijn 'nee' antwoordt ze: 'Goed, want anders hadden we samen geslapen!' Opgewekt en opgeruimd zijn we, en we eindigen in 'la ridarella', le fou rire, de slappe lach.

Dat 'foresta umbra' is het bekijken best waard: er leven nog wolven, beren en lynxen. Vooral die laatste moeten Berlusconi hoog zitten, denk ik dan. En we strekken de beentjes even: niet al te veel zitvlees kweken blijft het devies.

 
Mospartijen zoals je ze in het Vennengebied niet ziet

Foresta, abbastanza umbra

We hebben ondertussen ook wel Monte Sant'Angelo gezien, en een biertje gedronken in het ontwakende Vieste: niet alles is de mist ingegaan. We komen iets te laat in Pescara aan, maar in onze 'Terzo Cerchio' verstrekken ze ons nog met graagte en Italiaanse gastvrijheid voedsel, water en wijn. Waar kunnen wij nog beter zijn?