Kuise, wervende affiche
Ook de 'fatsoenlijke' dresscode is te zien op drie patent uitgedoste paspoppen: van links naar rechts zie je de stadsjurken iets vrijer en losser worden, een klein ietsje weliswaar. Maar het tekent de sfeer en de mentaliteit van de bezittende burgerij op vakantie wel: voor de eerste wereldoorlog zijn we dan nog.
De rechtse jurk neigt heel behoedzaam naar een vleugje frivoliteit
Natuurlijk is de Jungendstil ook het centrum binnengeslopen: tal van prachtige geglazuurde tegels, zoals ze gebruikt zijn in de huizen in de omliggende straten, kun je er bewonderen, met de obligate bloemenmotieven. En eerlijk gezegd, ze hebben wel wat, die tegels.
Jugendtiltegels
Eventjes buiten het museum, op het pleintje voor de Sint-Rochuskerk, zie je intrigerend werk van de Portugese kunstenares Dalila Gonçalves: Kneaded Memory heet het. Zij gebruikt de beroemde Portugese 'azulejos', blauwgeverfde tegels uit keramiek, die ze op onregelmatig gevormde stenen schildert, en zo zou ze 'de verbinding maken met de rijke geschiedenis van de Blankenbergse faience'. Dat is de verklaring die je erover kunt lezen: om dat zomaar te zien, moet je al behoorlijk ingewijd zijn, vind ik dan maar. Mooi is het alleszins, dat wel, en het legt inderdaadhet verband tussen het Zuid-Europese land en wat er aan de Noordzeekust gebeurde.
Portugese azulejos geschilderd op rotsblokken
Op het dakterras van het Centrum kom je dan nog een schitterend glas-in-loodraam tegen: een zonsopgang boven een meertje of een vijver, met reiger, eend, vissen, een libel en natuurlijk planten: echt wel een schoolvoorbeeld van Jugendstil.
Zonsopgang à la Belle Epoque
Er staat heel wat moois en waardevols bij elkaar, in dat niet eens zo grote 'Belle Epoque Centrum': ik kende het van te voren niet, maar het was een zeer aangename verrassing.
Wat je er ook te weten komt, is de geschiedenis van de ontwikkeling van Blankenberge van simpel vissersdorp tot de badplaats die het nu is. De Sint-Antoniuskerk ligt in het westen, het was het midden van de oude kern. Het dorp heeft zich vanaf 1850 zeg maar naar het oosten uitgebreid, de nieuwe Sint-Rochuswijk werd in de laatste dertig jaar van de negentiende eeuw ontworpen en aangelegd, en dat oostelijke Blankenberge is nu duidelijk belangrijker dan het westelijke. Het toerisme heeft de plaats zeer duidelijk een 'boost' gegeven, het vissersdorp heeft nu een grote jachthaven, en economisch is de badplaats natuurlijk enorm vooruitgegaan. Het gevolg van de vrijetijdsmaatschappij: wie kan daar op dit ogenblik om rouwen? Niemand, toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten