dat het eiland rotsachtig is hebben we al ten overvloede kunnen merken, en het geeft ook een best schuimende branding. De stranden zijn alleshalve schitterend wit: grijs zijn ze, en als het water net teruggetrokken is, gewoon zwart. Basaltstranden zijn het, maar de autochtone zwemmer laat zich daardoor niet afschrikken, en de toerist evenmin weet ik uit eigen ervaring.
Rotsen in de branding
Danny op het basaltstrand
En we gaan het stadje weer in. Wie prat gaat op zichzelf als ultieme plaats van vertrek van Columbus, heeft natuurlijk ook een 'Casa de Colon'. 'Dichtung und Wahrheit' spelen hier echter ook weer een prominente rol: toen het huis gebouwd werd, was Christoffel al honderd jaar dood.
Binnenplaats van de 'Casa de Colon'
Het was een drukke zaterdagochtend, die 24ste, en er was allerlei te doen: we woonden een deel van een orkest-en-koorrepetitie bij, de generale voor de zondag. Bijval genoeg: ze zongen een stuk van Vangelis. En de protesterende medemens kwam ook buiten: blijkbaar wordt er ergens in de omgeving naar olie geboord, en dat zagen de Gomeranen niet echt zitten: betoging als uiting van de volkswil. Borden en plakkaten, aan beide zijden beschilderd: efficiëntie voor alles, Spanje is niet rijk.
Milieu- en toerismebewust
Achterkant van hetzelfde bord
De Spaanse schone wist dat ze in beeld was, zag dat ik foto's aan het maken was, en na die over een andere wereld stak ze goedkeurend haar duim op: bondgenoot gevonden moet ze gedacht hebben.
En zo hebben we een zinvolle voormiddag doorgebracht. Aan boord wachtten ons enig voedsel en vertrek naar Santiago, ver in westelijke richting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten