Zeilvakantie 2: zondag - Valle Gran Rey

Zondag vandaag, de hele dag aan land voor een tocht door La Gomera: busje en taxi gehuurd en weg zijn we. We beginnen met de 'Valle Gran Rey', volgens een gids die ik daar gekocht heb 'das zweifellos schönste Tal der Insel'. Dat zou wel eens waar kunnen zijn: je valt van het ene verbazende panorama in het andere opmerkelijke vergezicht.  

De eerste merkwaardigheid is de terrastuinbouw, net of je in het Verre Oosten tussen hooggelegen rijstvelden zit. Maar als je beter toekijkt, zie je dat al die tuintjes en verwaarloosd en braak bijliggen: ze brengen niet meer genoeg geld op, en dit soort landbouw is dan ook opgegeven. De jonge mensen hier trekken in groten getale naar Spanje of elders in Europa. Het eiland mag dan wel bijzonder charmant zijn voor toeristen, maar wie wil hier zijn hele leven slijten, als je weet dat de wereld alles is, behalve je eiland. Daar wil je als jongmens ook wel eens van proeven, of er blijvend in investeren.

Verlate tuinterrasbouw

De wegen op La Gomera zijn echt goed berijdbaar, alleen moet je als chauffeur het betere bochtenwerk onder de knie hebben, en van klimmen en dalen mag ie ook niet bang zijn Zo komen we in een bocht van 180° bij een kapel: de 'Ermita San Antonio'. Aan de overkant van de weg bevindt zich een kijkterras, en van daar heb je een prachtig zicht op de Valle Gran Rey en de Atlantische Oceaan. Als je dan nog een eindje verder stijgt, kun je die Ermita in zijn bocht zien liggen.

De Valle Gran Rey

De Ermita San Antonio

Het dorp Arure ligt dat eindje verder en hoger, en daar moeten we dan op de 'Mirador de Santo' zien te geraken: trappen doen en onder een viaduct door, en dan kunnen we ons weer vergapen aan nog grotere weidsheid en eindeloze panorama's: dit eiland heeft inderdaad heel wat te bieden.

 Mirador de Santo: infrastructuur ten behoeve van toeristen voorzien

Vanaf dezelfde Mirador: vulkanisch eiland, het dorpje Taguluche en heel veel blauw

Op de achtergrond: het eiland La Palma

Als je het Tunhoutse Vennengebied gewend bent, laat staan de Noordzee, dan moet je zeggen dat dit toch nog van een andere orde is: fotocamera's werken zich te pletter, want de eigenaars kijken niet op een digitaal beeldje. Je krijgt zoveel nieuwe indrukken binnen dat je ze meteen ook wilt vastleggen. En je denkt bijna romantisch: wat is de wereld hier mooi! En zo voel je het ook.