Roque Agando
Maar het mooiste moet nog komen: dat is de 'Alto de Garajonay' en de weg erheen. Het gaat om een weg door het bos, maar die is netjes geplaveid met natuursteen. Over een lengte van 3,4 km zou je 'maar' 100 m hoogteverschil overbruggen: voor een iets of wat geoefende wandelaar is dat geen overdreven opgave. Een geoefende wandelaar kan ik me helaas niet meer noemen, de groep steekt de koppen bij elkaar, we overleggen en de oplossing ligt voor de hand: de gezellen duwen en trekken me met rolstoel en al de berg op. Twee duwen, twee trekken met behulp van een lange sjaal die onder mijn voetsteunen bevestigd wordt, en ze slepen mij als luie pasja de berg. Associaties met kolonialen in draagstoelen en vadsige koningen zijn niet uit de lucht. Boven voelen 'mijn bewegers' zich alsof ze de rit naar de Mont Ventoux gewonnen hebben, alleen kan ik ze geen zegepalm overhandigen, en 'a kiss by a wielermiss' is ook niet echt voorhanden. Maar dat ik zonder meer zeer dankbaar ben, laat ik ze wel weten.
De trekkers en duwers van de rolstoel: Joël, Henk, Luc en Albert
We zitten nu op het hoogste punt van het eiland, 1487 meter boven de zeespiegel. De Gomeranen laten kennelijk liever weten dat de berg bijna 1500 meter hoog is: afronden naar boven en je krijgt een mooi rond getal - er zijn nog mensen die dat graag doen! Deze plek zou volgens historici een cultusoord van de oorspronkelijke bewoners geweest zijn, en voor die mensen, 'Guanchen', wat 'mannen' betekent, was het meteen de laatste plaats waar ze verzet geboden hebben aan de Spaanse veroveraars. Die moeten zo driest te werk gegaan zijn dat zelfs koning Ferdinand en zijn vrouw Isabella', bekend als de katholieke koningen, werkelijk ontzet waren. en zij waren ook niet dadelijk de meest zachtzinnige heersers. Behalve zo'n 300 kinderen werden die Guanchen vakkundig uitgeroeid; van sporen van hun cultuur is zo goed als niets bewaard.
Alto de Garajonay: hoogste punt van La Gomera
Wat je daar ook kunt zien, zijn wolken: die blijven namelijk allemaal aan de noordkant van de berg hangen. In feite deelt een bergkam het hele eiland in tweeën: regenen doet hij hoofdzakelijk alleen in het noorden en daar is de plantengroei dan ook welig en ziet het land er echt groen uit. Het zuiden blijft van neerslag gespaard en heeft daardoor veel minder begroeiing, en het groen dat je er vindt, is niet fris te noemen.
Wolken die de berg niet over kunnen
Vanaf de Garajonay kun je tot in Tenerife kijken, zo'n 30 kilometer ver in het oosten. Dat wil zeggen: je ziet vooral de Teide, een slapende vulkaan. Zijn laatste uitbarsting was in 1909. Met zijn 3718 meter is hij de hoogste berg van Spanje.
El Teide: Spanjes hoogste berg
La Gomera heeft zelfs zijn eigen 'Tafelberg'. Tenminste, zo werd hij door ervaren reizigers in onze groep genoemd; In het Spaans heet hij 'La Fortaleza', de vesting met andere woorden. Hij wordt in mijn gidsje wel omschreven als 'een massieve tafel uit lava'. Die zien we pas als we weer op huis aan rijden: aan een echte tafel zouden ook nog wel eens graag aanzitten. We kunnen op een welbestede dag terugkijken: wat hier allemaal te zien en te ervaren valt, je mond valt er bij wijze van spreken van open
De Canarische 'Tafelberg', La Fortaleza
Geen opmerkingen:
Een reactie posten