De Astrid voor anker bij Vueltas
Het plaatsje heb je zo gezien, er lopen nogal wat gepensioneerden rond die hier komen overwinteren, trouwe bezoekers, zo blijkt uit de uitleg van een echtpaar uit Tielen - Tielen, mijne vriend! - die zich hier thuis voelen en best vrienden zijn met hun Engelse en Nederlandse buren. Ook een café-terras is Vueltas rijk, en de Nederlandse crewleden drinken een pilsje en wij een pint: dat hebben we allemaal verdiend, en zeewater maakt dorstig.
Veel heeft het dorp niet te bieden: eigenaardig is wel de bedding van een rivier die vanuit de bergen komt, in de zee uitmondt, maar zo droog staat als de Sahara. De zee zelf is blijft natuurlijk attractie nummer 1: op een zwart strand worden wij de weinige baders en zwemmers: we gaan te water in de Atlantische Oceaan, met enige omzichtigheid evenwel, want dit is geen zand-, maar een keienstrand. We stellen gelijk ook vast dat we geen dolfijnen zijn, nog niet eens in de buurt komen. Leuk en verkwikkend is het wel.
De bergrivier
gooit zich onstuimig in de oceaan
's Avonds stijgt de stemming aan boor ten top: we vieren de 93ste verjaardag van de trouwe Astrid: het schip weet van niks, maar wij krijgen een heuse film te zien, dat wil zeggen op dvd: Disney's Jungle Book in Nederlandse versie. en die walt best te smaken, zo ongeveer 40 jaar na de Engelse eerste visie. Balous 'Bear Necessities' wordt 'Als je van beren leren kan', en dat blijkt er bij iedereen best in te gaan. Ondertussen, het moet gezegd: we hebben hier behoorlijk meer dan 'the bare necessities'. Zoals Henk niet nalaat te zeggen: 'We mogen ons weer bij de gelukkigen rekenen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten