Vaste prik als ik in Malmedy ben, is de wandeling langs de Warche: ik vertrek aan de 'Carrière Nelles Frères' en rijd tot een bruggetje waar ik niet over kan, en waar het wandelpad naar het Meer van Robertville begint, en waar ik met mijn scootmobiel ook niet op zou kunnen. Heen en weer is dat zo'n 8 kilometer, en dat vind ik een behoorlijke afstand, en onderweg kun je heel wat interessante foto's nemen; ten minste: ik vind ze interessant.
Voor je aan de wandeling kunt beginnen, moet je een kleine waterloop oversteken, en dat was helemaal geen probleem: het water stond laag. En dan kun je de Warche volgen, stroomopwaarts. Eerst zie ik dan de rivier aan het beginpunt van mijn tochtje: behoorlijk rustig stroomt hij. Dat was op 7 juli: toen was de regenbom boven de Oostkantons nog niet losgebarsten. Ik zou wel eens willen weten hoe de rivier er nu uitziet, onstuimig stromend en kokend kolkend? Maar, wees gerust, ik ga me niet van de huidige toestand vergewissen: je moet het onheil niet tegemoet rijden, zo fanatiek ben ik dan ook weer niet. Je hoort overigens Malmedy niet vernoemen als getroffen stad: ze ligt nochtans in de buurt van Eupen, Spa, Theux en Verviers. Waarschijnlijk regelt de stuwdam van Robertville het debiet van de Warche, en wordt zo de vallei voor rampspoed behoed. Laten we dat maar vurig hopen.
de Warche 7 juli: de Warche op haar gemakjes
Honderd meter verder ben je dan al aan de beboste heuvels: masten met lange stammen die, zoals later nog zal blijken, economisch nut hebben.
de Warche Overwogen bosbouw
En dit valleitje is ook al het digitale tijdperk ingetreden: ongelooflijk hoeveel vingerhoedskruid er staat! Ze verdringen zowat elke andere gebloemde flora! Maar mooi zijn ze wel, dat moet je deze bloemen nageven!
de Warche Overvloedige digitalis
Die heuvels worden echter ook gerooid: je ziet geregeld kale hellingen. Stormen kunnen hier onmogelijk zo lelijk huis gehouden hebben, dat hadden we dan wel vernomen. Toen ik de vorige keer hier was, lagen de stammen langs het pad, wachtend op transport naar de houtindustrie; nu zijn de stammen al weg. Er zullen echter nieuwe bomen komen: dat duurt nog wel een aantal jaartjes. Maar het begin is al gemaakt: nieuwe boompjes zijn al aangeplant, en die zullen nog uitgedund moeten worden. Het is echter niet zo dat ze hier zomaar bossen omhakken om ook iets te doen te hebben: dom zijn de mensen hier natuurlijk ook niet.
Gerooide helling
Nieuwe aanplantingen
En dan bereik ik mijn eindpunt: het bruggetje over de Warche dat aansluit op het bospad naar het meer van Robertville. Ik wil daar dan steeds het riviertje stroomop- en stroomafwaarts bekijken en er kiekjes van nemen: ik vind het daar gewoon mooi. Mijn wandelstok leg ik met enige voorzichtigheid op de vloer van de brug, zo zorgend dat ik hem per ongeluk niet in de rivier laat vallen: ik ken mijn onhandige zelf. Stroomopwaarts is de rivier mooi met groen overgroeid: natuurschoon in eigen land.
Natuurschoon in eigen land: de Warche
Als ik mijn foto's genomen heb, raap ik mijn wandelstok op, verlies daarbij een beetje mijn evenwicht, herwin dat door mijn benen te spreiden, waardoor mijn stok tussen mijn benen valt, hij komt met het langste en zwaarste deel boven de rivier terecht, hij volgt de wetten van de zwaartekracht en met een sierlijke salto eindigt hij in het water. Ik sta vanaf de brugreling naar beneden te kijken, en denk: 'Die ben ik kwijt!' Dan word ik geïnspireerd door een tweede idee - die zijn meestal beter - merk dat mijn gevallen hulpmiddel niet al te ver in het water ligt, en besluit hem op te gaan pikken. Zo gezegd, zo gedaan: het levert mij natte schoenen op, natte sokken, natte voeten en een natte broek tot half mijn kuiten. Uiterst voorzichtig, echt schoorvoetend, 'vorder' ik in de richting van mijn geliefde noodzaak, want ik heb zonder stok geen steun, en ik wil zelf niet in de Warche vallen! Maar het lukt me, en ik klauter de oever weer op. Ondertussen ziet een vrouw mij klungelen, ze komt in mijn richting en zegt 'Geef mij een hand!' Corona of niet: dat doe ik dan ook, en ik geraak weer op de begane grond. Het was een Vlaamse, et elle était vraiment très chaleureuse! Zij was de eerste vrouw die in sinds het begin van corona de hand gedrukt heb, zonder schrik voor besmetting, en dat gevoel was duidelijk wederzijds. Tot daar het einde van deze korte romance!
Centraal onderaan lag mijn stok, maar op dit beeld is hij al gered!
Na dit exploot heeft mijn scootmobiel me weer naar de 'Carrière Nelles Frères' gevoerd, ik ben daar zelfs behouden aangekomen. Onderweg ben ik nog een minuscuul watervalletje tegengekomen: zo vloeit het water van de hellingen in de Warche. De natuur laat zich niet tegenhouden!
Water zoekt hoe dan ook het laagste punt
Dat geldt ook voor mijn natuur: ik durf nogal veel te proberen, tot verbazing van familie, vrienden en kennissen. Maar echt gevaarlijke toeren heb ik nog niet uitgehaald. Bewijs? Ik kan nog altijd over mijn waagstukken schrijven! Wat zou ik nog meer willen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten