En laat ik het dan nog eventjes hebben over het toppunt van België, ik bedoel het hoogste punt: het Signal de Botrange, 694 meter hoog. Geen Alpen, geen Hymalaya, maar onze Noorderburen komen niet eens half zo hoog. Er staat een toren met zendmast, maar hoe hoog dat bouwsel is weet ik niet. Beneden is een brasserie-restaurant, je kunt er Diekirch savoureren: ten minste als de zaak open is. Drie jaar geleden stonden we daar ook al voor een gesloten deur, en nu is het niet anders. Vlak daarnaast vind ik een VVV-kantoor, maar daar kan ik ook niet naar binnen: ze verwelkomen de bezoekers hier op een wel zeer eigen wijze!
Het Signaal van Botrange: meestal gesloten?
Drie jaar geleden hebben we een wandeling uitgeprobeerd op een zogenoemd knuppelpad, maar ook dat was een mislukking: na een paar honderd meter was het pad gewoon onderbroken, er lagen gewoon geen 'knuppels' meer, en als mijn zoon en de vrienden van mijn dochters daar al hun mankracht niet hadden ingezet, stond ik daar mogelijk nog. Maar, door de ervaring rijker geworden, steek ik de weg over en rijd zo de Hoge Venen in: je herkent het landschap meteen, ook al ben je er niet vaak geweest; het is in ieder geval iets anders dan het Turnhoutse Vennengebied. Een plateau begroeid met gras zie ik, golvend, met hier en daar een spar, zo ver het oog reikt. Erg veel afwisseling is er niet te zien, maar toch blijft het een landschap apart: ernaar kijken is ervan genieten!
De Hoge Venen: golvend plateau
Je mag er niet zomaar overal in lopen: een afsluiting maakt duidelijk waar je niet mag zijn. Natuurlijk wordt in de Hoge Venen aan natuurbescherming gedaan: als het daar niet gebeurde, waar dan wel?
Je loopt niet overal waar je wil
Ondanks het grijze weer, heb ik toch weer van de natuur genoten: dat is nooit verspilde moeite!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten